Tartaartjes

Mijn droom vannacht was vreemd (goh, het is een droom), maar ook met een soort moraal erin. Daarom wilde ik hem delen:

Ik had een poesje. Dat at nooit bij mij, maar buiten, als echte jager. Er kwam een poesje mijn kamer in, die was heel dun. Maar het was mijn poesje niet; die kwam erbij en was gezond. Ik wilde wat eten voor ze maken. In de koelkast vond ik gehakt dat ik een tijdje terug van mama gehad had. Ik gaf het aan de poesjes.

Toen was ik in een soort commune. Ik denk ik het buitenland. Ik kende niemand, maar sprak meteen gezellig met iedereen. Er was ook minimaal 1 leuke jongen bij. Ze kookten samen en het was mijn beurt. Het was 4 uur. De bewoners vertelden wat anderen gekookt hadden. Dat was lekker en heel divers, met pasteitjes en en verschillende groenten, maar allemaal vegetarisch. Ik vroeg of er vleeseters waren en dacht dat ik die een plezier zou doen met mijn gehakt dat over was van wat ik aan de poesjes had gegeven. Het was net genoeg voor 2 kleine tartaartjes. Ik legde het op het aanrecht om te mengen met kruiden en broodkruim om er nog wat van te maken.

Toen kwam een vrouw binnen. Ze zei: “iedereen die nieuw is op Callus moet eerst de documentaire kijken over onze principes” Ik wilde oké zeggen, maar ze ging snel door. “…dan leer je dat wij hier geen mensen zijn die het grote vlees eren!”

Ik zei “Dat doe ik niet…” Ze keek minachtend “…maar ik wil best die documentaire kijken.”

Vandaag waren de tartaartjes, per 2, in de aanbieding bij de biologische winkel. Ik heb ze maar gekocht.